O, proszę spojrzeć, jak to wygląda! - lokatorka z parteru czteropiętrowego bloku przy al. Wojska Polskiego 41 prowadzi do okna w małym pokoju. Z okna widać drzewa, spomiędzy których prześwituje róg białego kiosku. - Prawda, że jakby dziecko miało lekcje robić, to światło cały dzień by trzeba palić? - pyta. I dodaje: - Już tyle tych kiosków nastawiali. Niech ten rozbiorą! Lokatorka z parteru była jedną z inicjatorek akcji pisania protestów do ratusza w sprawie rozbiórki kiosku. Żeśmy się podpisali Pisma, petycje... Lokatorzy nie są nawet w stanie policzyć, ile ich wszystkich wysłali przez ostatnie dwa lata. Odkąd kiosk stanął na rogu. Jak twierdzą, skomplikował im życie. Ale też zintegrował. - Na początku niektórzy sąsiedzi nie chcieli pisać protestów, ale ostatnio wszyscy żeśmy się podpisali - zapewnia z dumą w głosie lokatorka z drugiego piętra. - Tak długo będziemy pisać, aż kiosku nie będzie. Dlaczego? Bo stoi pod naszymi oknami. - I widok na ulicę nam zasłania - wtrąca jej mąż. Na głowę nie kapie Sporny kiosk to niewielki, biały pawilon. Można w nim kupić prasę, papierosy, wysłać kupon totolotka. Cały dzień ruch jak w ulu. Nie zagląda tu tylko nikt z bloku przy al. Wojska Polskiego 41. - Ludzka zawiść i tyle - tak przyczyny sąsiedzkiej niechęci tłumaczy Ewa Marciniak, właścicielka kiosku. - Nie mogą mi darować, że mi się udało. Wiem, że piszą na mnie gdzie się da. Już się do tego przyzwyczaiłam. Kiosk ma też jednak obrońców: wiernych klientów. - Walczą z naszym kioskiem, bo nie mają innych problemów - uważa Emilia Dereniowska z al. Wojska Polskiego 25. - A kiosk jest dobry, bo można sobie postać, porozmawiać i na głowę nie kapie - wtrąca Ludmiła Staros z ul. Rataja 1. Takie warunki Tymczasem problem kiosku niebawem... zniknie. Wczoraj prezydent miasta nie przedłużył zgody na dzierżawę gruntu pod pawilonem. Co oznacza, że właścicielka musi go rozebrać i zwrócić miastu działkę. - Mieszkańcy budynku napisali do mnie wiele pism z prośbą o jego likwidację. Wzywam więc właścicielkę do jego usunięcia - tłumaczy prezydent. - Jeśli napisze do mnie pismo i wystartuje w przetargu, jest szansa, że dostanie nową lokalizację. Ewa Marciniak spokojnie się uśmiecha. - Najwyżej zażądam odszkodowania od miasta - mówi. - Niech zwrócą mi zainwestowane pieniądze. Około 70 tys. zł. I dodaje: Czy w takich warunkach można być przedsiębiorcą? Ewa Sierocińska