A tak o wystawie mówi sam Antoni Grzybek:

Zdarzają się takie chwile, gdy postanawiam ustawić kamerę wertykalnie. Neguję w ten sposób naturalny sposób patrzenia i siłą rzeczy zaczynam podglądać rzeczywistość. Kamera pracuje, a ja już nie mogę właściwie nic robić poza obserwacją, poza cierpliwym wpatrywaniem się w wizjer. I gdy owa cierpliwość wyzwala we mnie stan wręcz kontemplacyjnego uniesienia, to wiem, że to właśnie wideo dołączy do serii, że potem poddam je właściwej mu transformacji.  W zamyśle, „Ćwiczenia z podróży” to tylko narzędzia do bezdogmatycznej medytacji. Narzędzia, choć w swojej konstrukcji pozbawione metafizycznych trików i filmowego scenariusza, to nasycone czystą fizycznością i dramaturgią przypadku.  A z drugiej strony to prace rekurencyjne - zapętlone w taki sposób, by wydawały się nieskończoną rejestracją wideo - bez początku, bez końca. Bo choć ostatnia nagroda Nobla z fizyki zdaje się potwierdzać, że nie możemy liczyć na nieskończony ciąg kosmologicznych reinkarnacji, a raczej czekać absolutystycznego końca w potędze Entropii, to nawet w najbardziej racjonalistycznie zatwardziałym umyśle musi tlić się niewiara w tak trywialny porządek rzeczy. Dlatego każda z prac poddana jest innej, cyfrowej manipulacji: od drobnych zabiegów z czasem rzeczywistym nagrania, po dziesiątki godzin maskowania postaci. Od delikatnych korekcji koloru, po znaczące zabawy z perspektywą. Bo bezradność wobec imperatywu obiektywnego osądu i tak koniec końców kieruje nas w stronę kreacji; osobistej, nieobiektywnej. I jeszcze przecież „Ćwiczenia z podróży” to faktyczne miejsca w przestrzeni i jednocześnie abstrakcyjne współrzędne na mapie. Realne i nierealne zarazem. Piękne


do 7 kwietnia (sala kameralna)