Wejście po schodach prowadzących od ul. Żołnierskiej do akademika nr 111 to prawdziwe wyzwanie. Właśnie dlatego zyskały miano schodów do nieba. Teraz wchodzenie i schodzenie po nich jest jeszcze trudniejsze. Wczoraj przekonała się o tym pani Iwona, pracująca w bibliotece uniwersyteckiej. - Było przed ósmą, kiedy zadzwoniła żona i powiedziała, że leży na schodach - mówi pan Andrzej, pracownik UWM. - Pobiegłem i sam o mało nie wylądowałem obok niej. Schody przypominały szklankę. Wezwałem karetkę i lekarze, którzy podnosili moją żonę, też się ślizgali. Podobnie jak studenci, którzy codziennie pokonują drogę z akademika do budynku uczelni przy ul. Szrajbera. Nie pomaga nawet trzymanie się poręczy, bo ta jest tylko przy części schodów. - Tu zawsze jest tak ślisko - komentuje Marta, studentka mieszkająca w akademiku. - Jeszcze pierwsze stopnie od strony akademika są w miarę czyste i posypane. Ale dalej można wywinąć orła. Jedyny sposób to chodzić z kimś, kto nie ma śliskich butów. Jednak i ten sposób nie zawsze działa. Na schodach co chwilę ktoś kurczowo łapie się poręczy, ratując się przed upadkiem. - W wtorek rano był tu prawdziwy koszmar - mówi pan Andrzej. - Posypane były tylko górne schody. O reszcie przypomnieli sobie dopiero po tym, jak na miejscu pojawiła się karetka. Wyglądało to tragikomicznie. Tu zabieranie mojej żony do szpitala, a obok facet sypiący piaskiem. Przez to, że schody zostały posypane piaskiem dopiero po godz. 8, pani Iwona leży na obserwacji w Szpitalu Miejskim. Ma złamanie kręgu w odcinku piersiowym. Lekarze podają jej silne środki przeciwbólowe. - Nie wiadomo, czy poza złamaniem nie stało się nic więcej - martwi się pan Andrzej. - Ale po wyjściu ze szpitala żonę czeka jeszcze konieczność noszenia gorsetu i rehabilitacja. Dlatego nie zamierzam tego tak zostawić. Anna Szapiel