- Rodzi się pierwszy wnuk lub wnuczka. I co dalej? - Mamy nową rolę do wypełnienia i nauczenia: rolę babci, rolę dziadka. Tej roli też trzeba się nauczyć, jak każdej innej. Oczywiście dużo osób robi to intuicyjnie i robi to doskonale! Może się ta rola jednak sformalizować: kiedy wnuki czekają na dziadka tylko jako na tego, który przynosi kolejne prezenty. Na prawdziwe więzi oparte na uczuciach, emocjach trzeba zapracować. Kiedy wnuk ma problem, trzeba starać się dociec jaki. Pomóc mu, ale w sposób zręczny. Z uszanowaniem godności, tajemnic młodego człowieka. - Kiedyś pod jednym dachem mieszkało kilka pokoleń. - Dzisiaj przeważa rodzina dwupokoleniowa: rodzice i dzieci. Styl życia, warunki mieszkaniowe się zmieniły. Rolę dziadków można pełnić równie dobrze z dala i z bliska: byli, są i będą potrzebni. Są środowiska, gdzie się nie da bez nich żyć. - Ale nie chodzi tylko o to, żeby dopilnować wnuków pod nieobecność rodziców? - We Francji dziadkowie wywalczyli swego czasu (ustawowo!), żeby dzieci miały środę wolną od szkoły. Środa była dniem dla dziadków. Dziadek lub babcia zawsze są w domu, czekają z herbatą, przysłowiową szarlotką, mają więcej czasu: wysłuchają. Dają poczucie bezpieczeństwa. - Wysłuchają albo poopowiadają... - To ogromnie ważne. Wspomnienia to też forma terapii dla samych dziadków. Warto je spisać. Przez te opowieści dowiadujemy się, kim jesteśmy. To uczy historii rodziny, kształtuje tożsamość. - Cenzurować na użytek rodzinny? - Niekoniecznie. Tylko uwzględniać wiek. Pewnych rzeczy nie da się przekazać przedszkolakowi. - A jeśli wnuk siedzi ze znudzoną miną? - Nie zniechęcać się! Często te opowieści doceniamy znacznie później. Nie tylko opowieści. Dzieci młodsze biorą dziadków, jakimi są. Starsze mogą zacząć się ich wstydzić: może nie tak są ubrani, nieraz mówią w archaiczny sposób. Jeżeli jednak uczyli nas życia, z perspektywy czasu powiemy: to byli nasi kochani dziadkowie... Joanna Piotrowska