[OPINIE] Olsztyn z uniwersytetem… drugiej kategorii?

Broniąca olsztyńskiego uniwersytetu posłanka Urszula Pasławska wypowiedziała się jednoznacznie, że UWM nie tylko kształci kadry wysokiej jakości, ale pełni funkcję miastotwórczą, rozwija kapitał społeczny Warmii i Mazur. Zdegradowanie uczelni będzie więc (wedle posłanki) ciosem w całą społeczność Warmii i Mazur, decyzją sprzeczną z zasadą zrównoważonego rozwoju, którą podobno rząd się kieruje.

Trudno się nie zgodzić z wymową tej poselskiej deklaracji. Inna rzecz, iż do głowy cisną się także inne przemyślenia. Olsztyńskiej uczelni brak w czołówkach jakichkolwiek rankingów jakości polskich wyższych uczelni. Cóż więc zrobić, by broniąc istnienia placówki jednocześnie zmienić jej postrzeganie w kategoriach naukowych?

Oczywiście możemy domagać się utrzymania funkcjonowania UWM w dotychczasowej postaci licząc na samoistny wzrost poziomu kształcenia czy poziomu badań naukowych. Można to jednak osiągnąć tylko poprzez zatrudnianie w uniwersytecie najlepszej kadry, selekcjonowania najlepszych studentów, stwarzanie warunków do badań naukowych na najwyższym poziomie.

Do tego wszystkiego niestety trzeba pieniędzy. I to dużo większych niźli obecne dotacje kierowane z Warszawy do UWM. Obawiam się jednak, że aktualnie rządzący tak wydrenowali budżet państwa różnorakimi działaniami, iż nie przeznaczą na olsztyńską placówkę żadnych dodatkowych pieniędzy. Czyż więc pozostaje nam tylko pocieszać się, że nawet w Ameryce jest wielka piątka uniwersytetów o światowym zasięgu, ale są też placówki stanowe, które choć nazywają się uniwersytetami, to nie traktuje się ich dyplomów tak poważnie jak z jakiegoś Berkeley, Harvardu czy Princeton.

Inną drogą do jakości uniwersyteckiego statusu Olsztyna byłaby niewątpliwie specjalizacja. To znaczy należałoby wybrać kilka kierunków i tam starać się pielęgnować najwyższy poziom nauczania i badań, koncentrując też tam środki finansowe. Tylko, które kierunki i wedle jakich kryteriów należałoby wybrać. I jak wytłumaczyć tym „gorszym”, że na nich już się nie stawia?

Krzysztof Szczepanik