Nie bez przyczyny spektakl rozpoczyna się od kwestii Zosi "Chciałabym kochać, ale tak bardzo, bardzo mocno”. To motywacja towarzysząca wszystkim postaciom. Sprawy polityczne tym razem schodzą na drugi plan. Olsztyńskim „Weselem” rządzi żywioł miłości, uruchamiając burze uczuć i nieokiełznane namiętności.
Sztuka, która zapisała się na stałe w kanonie tekstów polskiej kultury, reżyserowana jest przez młodego, ale znanego już w kraju Sławomira Narlocha. Przez lata prowadził w Warszawie offowy Teatr Pijana Sypialnia, ale przygotowywał tam wcale nie małe, a imponujące widowiska. W stołecznym Teatrze Narodowym zrealizował „Alicji Krainę Czarów” w oparciu o książki Lewisa Carrolla i spektakl ten zgodnie okrzyknięto wydarzeniem. „Wesele” to kolejne wyzwanie na jego twórczej drodze, może jeszcze bardziej karkołomne od poprzedniego.
Reżyser zwraca uwagę, że weselni goście przybyli do bronowickiej chaty, by celebrować miłość, i - choć było blisko - nie rzucili się na siebie z kosami, ale dotrwali do rana. Pragnie „Wesela” wiernego Wyspiańskiemu, zatem rezygnuje z jakichkolwiek dopisków i zmian wobec oryginału, ale zrozumiałego dla współczesnego widza. Marzył mu się spektakl będący celebracją miłości, wręcz tętniący młodością, pulsujący dzisiejszymi emocjami. Muzykę, autorstwa Jakuba Gawlika, zagra na żywo zespół pod kierownictwem Mateusza Cwalińskiego.
Komentarze (2)
Dodaj swój komentarz