To jak swoją akcję tłumaczy Ikitos:

Budowanie za setki milionów „sportowych pustostanów” i urządzanie igrzysk w czasach kiedy najczęstszym widokiem w centrach miasta są informacje o „lokalu do wynajęcia” (świadczące jednoznacznie o bardzo trudnej sytuacji małych i średnich przedsiębiorców), a jedyną wprowadzaną w życie receptą na kryzys są kolejne obciążenia społeczne – jest zwykłym „skokiem na bank”. Władza zyskuje tym „starym, sprawdzonym sposobem” chwile spokoju, nam pozostawiając rachunki do zapłacenia.

Władza nakręcając spiralę „sportowych emocji” ukrywa jednocześnie podwórka, gdzie łatwo daje się zauważyć prawdziwe oblicze polskiego sportu.

Połamane bramki, dziurawe nawierzchnie, zaśmiecone okolice – to zwykły widok na osiedlowych boiskach. Załączony cykl zdjęć jest efektem kilkugodzinnego zaledwie spaceru po „olsztyńskich arenach Euro”.

Kilkanaście godzin przed inauguracyjnym meczem, większość tych miejsc świeciła pustkami, a okoliczni mieszkańcy pełni byli opowieści o prowadzonych od lat administracyjnych walkach z władzami o oddanie tych miejsc dzieciom.

Walkach, które – ze szczególnym uwzględnieniem biedniejszych dzielnic - najczęściej spotykają się z ignorancją urzędników i należą do serii „niekończących się opowieści”. Opowieści, które nie są bajką, a których nie rozwiążą pogrodzone, kontrolowane i reglamentowane „orliki” (choć oczywiście lepiej, że są, niż miałoby ich nie być).

Dlatego warto zadać pytanie, czy wydawanie (w samym Olsztynie) setek tysięcy na np. „strefy kibica” przy jednoczesnym ignorowaniu dużo pilniejszych potrzeb lokalnych społeczności jest działaniem uczciwym, czy może najprostszą metodą przykrywania problemów za biało-czerwoną fasadą?

A jakie jest Wasze zdanie na ten temat? Wypowiedzcie się?