Wielu z nas nie zdaje sobie sprawy, jak trudna i nieprzyjemna jest praca kontrolera. Wyobraźmy sobie pewną sytuację. Jest deszczowy, pochmurny poranek, a my jedziemy do pracy. Autobus jest pełen. Starsi ludzie zajęli miejsca siedzące, młodsi pouczepiani barierek, próbują złapać równowagę na każdym zakręcie. Jest gorąco i duszno. Panuje atmosfera ogólnego niezadowolenia. Autobus mija kolejne przystanki. Na jednym z nich, wraz z tłumem pasażerów, wsiadają kontrolerzy. Do pokonania czeka ich prawdziwy tor przeszkód. Bilet każdego z pasażerów musi zostać sprawdzony. Kontrolerzy rozpoczynają więc slalom między poszczególnymi osobami prosząc o okazanie biletu. Gdy wszystko przebiega w porządku, dziękują pasażerom i wychodzą. Zdarza się jednak, że rutynowa kontrola, zmienia się w prawdziwy horror.

Brak ważnego biletu oznacza mandat. Dla większości osób to oczywiste. Niestety nie dla wszystkich. Wielu pasażerów zna swoje prawa i obowiązki dużo lepiej od wykwalifikowanych służb. Na brak biletu znajdują tysiące wymówek. Jedni zapomnieli, drugim upadł i nie mogą znaleźć. Jeszcze inni próbują „wcisnąć” kontrolerowi stary bilet, lub cały ich plik. W końcu taka jego praca. Niech sobie sam wybierze dobry. Czy aby na pewno?

Poza wymówkami i unikami ze strony pasażerów, pojawiają się także wyzwiska. Nie chodzi tu  tylko o niewinne nazywanie kontrolerów „kanarami”. Często w stronę wypisujących mandat pracowników, padają wyzwiska i wulgaryzmy. Obraźliwe słowa, bywa że także gesty, drażnią i bolą. Nikt z nas nie chciałby być znieważanym w pracy. Czemu więc sami obrażamy innych?

Zdarza się, że na wyzwiskach się nie kończy. Z tego typu sytuacją spotkał się ostatnio jeden z kontrolerów olsztyńskich MPK. Spokojnie wykonywał on swoje obowiązki, aż do czasu gdy o bilet poprosił 25-letniego Daniela K. i jego rówieśnika, Adama Ł. Pasażerowie nie mieli biletów, więc rozpoczęli dyskusję z kontrolerem. Rozmowa szybko przerodziła się w kłótnię, podczas której Daniel K. uderzył kontrolera w twarz i brzuch. Po awanturze i bijatyce sprawcy chcieli uciec z miejsca zdarzenia. Na szczęście na miejscu w porę zjawiła się policja. Nasuwa się pytanie, czemu nikt nie zareagował. Czy pozostałych pasażerów sparaliżował strach?

Wielu z nas słysząc tę historię stwierdzi – taka już jest ich praca. Ale czy na pewno? Może po prostu tacy są ludzie? Nieprzyjemni i pozbawieni szacunku dla innych. Podczas kolejnej podróży i spotkania z kontrolerem pamiętajmy, że „kanar” też człowiek, a dobrym słowem, prośbą lub żartem, często możemy zyskać dużo więcej.